Ελένη Χαρικλείδου
Λεμεσός 1926 - Λευκωσία 1978

Άριστη και ξεχωριστή μαθήτρια του Γιάννη Μόραλη, πήρε το δίπλωμά της στη ζωγραφική από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών (1949 – 1955).  Δίδαξε στην κυπριακή εκπαίδευση. Ανήκει στην ομάδα των τεσσάρων πρώτων σπουδασμένων γυναικών ζωγράφων της Κύπρου και στη δεύτερη γενιά ζωγράφων της Κύπρου. Έργα της συμπεριλαμβάνονται στη συλλογή της Κρατικής Πινακοθήκης Κύπρου και σε ιδιωτικές συλλογές. Εξέθεσε σε ομαδικές εκθέσεις.  Αναδρομική έκθεση της έγινε στην γκαλερύ «Ζυγός» με την επιμέλεια του Τηλέμαχου Κάνθου το 1980 και το 2011 παρουσιάστηκε το έργο της από την Ελένη Νικήτα, σε έκδοση και έκθεση του Ιδρύματος Τηλέμαχος Κάνθος, ενώ το Ίδρυμα Λευτέρης Οικονόμου της έκανε αφιέρωμα, το 2019.

«Ξεκινώντας εικονικά, η Ε. Χαρικλείδου προχώρησε δρασκελίζοντας τόσο δρόμο σε λίγο διάστημα, με στιγμές ένδοξες και δοξαστικές, όπου αναδύεται ένας λυρισμός ευαίσθητος και ρωμαλαίος», όπως έγραψε ο Τηλ. Κάνθος, κι έφτασε σε συνθέσεις γεωμετρικές. Ήταν μια ανάγκη της να φύγει από τον ρεαλισμό των πρώτων έργων της, τον  οποίο ο Α. Διαμαντής είχε χαρακτηρίσει «ποιητική παρουσίαση του κόσμου που έβλεπε».

Ο Αδαμάντιος Διαμαντής είχε πει σε συνέντευξη του για την Ε. Χαρικλείδου το 1980: «πρόκειται για ένα αληθινό άνθρωπο και ένα αληθινό ζωγράφο. Έδωσε τον εαυτό της, που είναι το σπουδαιότερο πράμα. [Τα έργα της] είναι απλοποιήσεις ζωντανών μορφών τις οποίες ξέρει, τις οποίες εχώνευσε και έτσι ευτύχησε να δώσει ένα αληθινό έργο.

Αποκάλυψε ότι είχε πάρα πολλά να πει στη σκέψη, στην παρατηρητικότητα, εις το αίσθημα, εις την σύνθεση, σε χίλιες δυο αρετές που ενώνονται και αποτελούν ένα έργο τέχνης. Η Ελένη Χαρικλείδου, ήταν ένας αληθινός ζωγράφος, στοχαστής και ποιητής». 

Στο Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών του  Εκδοτικού Οίκου «ΜΕΛΙΣΣΑ» ο Χρύσανθος Χρίστου, ιστορικός της τέχνης μεταξύ άλλων αναφέρει:  «Η ζωγραφική της διακρίνεται για την εσωτερικότητα  και τον πλούτο του χρώματος, τη λυρική διάθεση και την ποιότητα της εκφραστικής της γλώσσας. Με αφετηρία την οπτική πραγματικότητα στις πρώιμες προσπάθειες της, δεν περιορίζεται στα εξωτερικά στοιχεία της, αλλά προχωρεί σε μια προσωπική και καθαρά ποιητική ερμηνεία του φυσικού χώρου.

Από τη φάση αυτή θα περάσει  σε μια περισσότερο προσωπική εκφραστική γλώσσα, στην οποία συνδυάζονται γεωμετρικό λεξιλόγιο και λυρική χρωματική επένδυση. Έτσι έχει δώσει έργα που συνδυάζουν την ευγένεια και τη μουσικότητα του χρώματος με την ενεργητική ανάπτυξη του χώρου και την ασφάλεια του γεωμετρικού λεξιλογίου της».