|
|
|
| |
|
 |
Αντώνιος
Μαλλιαράκης
Mayo (1905
- 1990) |
| |
Ο Αντώνης Μαλλιαράκης,
[Antoine Malliarakis ή Mayo], Γάλλος ζωγράφος και
σκηνογράφος, δημιουργός κουστουμιών και ντεκορ για
κινηματογραφικές ταινίες, με Ελληνική καταγωγή από την
πλευρά του πατέρα του, γνωστός με το καλλιτεχνικό
ψευδώνυμο ΜΑΥΟ, γεννήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 1905 στο
Port Said της Αιγύπτου και πέθανε την 1η Οκτωβρίου 1990
στο Παρίσι.
Παντρεύτηκε το 1942 με τη Jacqueline Labusquiere, από το
γάμο τους γεννήθηκε ο Ζαν Ζιλ Μαλλιαράκης, όμως το 1946
χώρισαν και το 1971 παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο με την
France Benoit και έζησαν μαζί μέχρι το θάνατό του, ενώ
από το γάμο τους γεννήθηκε ο γιος τους Nikita
Malliarakis.
Πατέρας του ήταν ο Γιάννης Μαλλιαράκης, με καταγωγή από
το νησί της Κάσου, μηχανικός έργου στην Εταιρία του
Καναλιού του Σουέζ, ενώ η μητέρα του ήταν Γαλλίδα, από
τη Βουργουνδία. Παρακολούθησε τα σχολικά μαθήματα στην
Ισμαηλία και την Αλεξάνδρεια.
Ο Αντώνης Μαλλιαράκης
μετακόμισε το 1923, κι εγκαταστάθηκε στο Παρίσι για να
σπουδάσει μηχανικός, σύμφωνα με την επιθυμία του πατέρα
του, όμως ο ίδιος προτιμούσε το σχέδιο και τη ζωγραφική,
ενώ εισχώρησε στους κόλπους των σουρεαλιστών, όμως δεν
εντάχθηκε επίσημα στην οµάδα τους. Η σύγκρουση του με
τον πατέρα του ήταν αναπόφευκτη και επέλεξαν, ως
συμβιβαστική λύση, την αρχιτεκτονική, την οποία
εγκατέλειψε σύντομα. Οργισμένος ο πατέρας του από τις
παρέες του Αντώνη Μαλλιαράκη, μεταξύ των φίλων του ήταν
οι Tristan Tzara, Antonin Artaud, Andre Salmon, Rene
Crevel και Foujita, Picasso, τον απομάκρυνε από το
Παρίσι και τον έστειλε στη Λυόν. Ένα χρόνο αργότερα ο
Αντώνης επέστρεψε στο Παρίσι και πατέρας του, αποφάσισε
να διακόψει τα οικονομικά εμβάσματα. Η διακοπή της
οικονομικής του στηρίξεως από την οικογένεια του,
αποτέλεσε και την τυπική αφορμή να διακόψει οριστικά τις
σπουδές του και να αρχίσει να εργάζεται ως ντεκορατέρ σε
θέατρα. Παράλληλα, ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και
γνώρισε τους Louis Aragon, Robert Brasillach, Andre
Breton, καθώς και τους αδελφούς Prevert, ένας από τους
οποίους, ο Ζακ Πρεβέρ, [Jacques Prévert], έγινε ο
στενότερος φίλος του, ενώ στενός φίλος και γείτονας του
ήταν ο Henry Miller. Μεταξύ των στενών του φίλων ήταν ο
Γάλλος εθνικιστής συγγραφέας Robert Brasillach, τον
οποίο εκτέλεσαν οι Γάλλοι δημοκράτες.
Το 1928 ταξίδεψε κι εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο, όπου
γνωρίστηκε με την ηθοποιό Μάρλεν Ντίτριχ, όμως το 1929
επέστρεψε στο Παρίσι, όπου παρουσίασε έργα ζωγραφικής
στη Galerie des Quatre Chemins, μαζί με τον Ιταλό
εθνικιστή ζωγράφο και φίλο του Τζόρτζιο Ντε Κίρικο. Τον
επόμενο χρόνο στην ίδια γκαλερί, παρουσίασε την πρώτη
ατομική έκθεση έργων ζωγραφικής, ενώ τα χρόνια που
ακολούθησαν ταξίδεψε και παρουσίασε έργα του, στη
Βαρκελώνη, τη Μαγιόρκα και την Αίγυπτο. Στα χρόνια της
Γερμανικής κατοχής στη Γαλλία, εγκαταστάθηκε στις Κάννες.
Το 1944, ο φίλος του Ζακ Πρεβέρ τον σύστησε στον Μαρσέλ
Καρνέ, και ο Μαλλιαράκης ανέλαβε τα κοστούμια της
ταινίας «Τα Παιδιά του Παραδείσου», [«Les Enfants du
Paradis»], και έκτοτε εργάστηκε στον κινηματογράφο για
τα επόμενα είκοσι χρόνια [1]. Σύμφωνα με το Μαρσέλ Καρνέ,
«...Ήταν ένας φανταστικός συνεργάτης....Δεν βρίσκω άλλον
στο επάγγελμά του καλύτερο από αυτόν...».
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, με την έλευση του
κύματος της «Nouvelle Vague», οι κινηματογραφικές
ταινίες άρχισαν να γυρίζονται σε φυσικούς χώρους, δίχως
ανάγκη από ντεκόρ και κουστούμια. Έχοντας όλο και
λιγότερες ευκαιρίες εργασίας στον κινηματογράφο
αποφάσισε να επικεντρωθεί στα έργα ζωγραφικής και στα
μέσα της ίδιας δεκαετίας, μετακόμισε στη Ρώμη, όπου
κατάφερε να ζει από τα ζωγραφικά του έργα. Στις αρχές
της δεκαετίας του 1980, έχασε σταδιακά την όρασή του και
το 1984 επέστρεψε στην Γαλλία, όπου έζησε έως το θάνατό
του. Στην Ελλάδα παρέμεινε παντελώς άγνωστος έως το
1983, όταν το Γαλλικό Ινστιτούτο παρουσίασε πίνακές του,
για πρώτη φορά, στην Αθήνα, ενώ τον Ιούλιο του 2008 στα
πλαίσια των εκδηλώσεων για τη μεταπολεμική γενιά των
Ελλήνων καλλιτεχνών στο Παρίσι που οργάνωσε το Ευρωπαϊκό
Κέντρο Δελφών, με τη συνεργασία της γενικής Γραμματείας
Νέας Γενιάς, παρουσίασαν στους Δελφούς έκθεση έργων
ζωγραφικής, με τίτλο «A. Mayo, Ένας Έλληνας στο Παρίσι»
[2], στην οποία παρουσιάστηκαν 34 έργα του, σε λάδι,
μελάνι ή τέμπερα. |
| |
|
| |
|
 |
Antoine Malliarakis Mayo (1905 – 1990) |
| |
Antoine Malliarakis, aka
Mayo, was born on February15, 1905 in Port Said, Egypt,
the son of a Greek engineer and a French mother.
Although he kept a Greek passport throughout his life,
he was culturally French and lived in France for half of
his life after leaving Egypt. He came to France to study
architecture but started frequenting artistic circles in
the Paris of the roaring twenties and decided to become
a painter instead. He made a living decorating cabarets
and, later, designing costumes for stage productions,
while continuing to paint.
He moved to Paris in 1924 and met Man Ray, Desnos, Tzara,
and Salmon in Montparnasse. He frequented Le Jockey
Club, a famous gathering spot of artist at that time,
there he met Tzara, Picabia, and Foujita and became
friends with Kiki of Montparnasse, and in 1924 he was
accepted at the Beaux Arts in Paris. In 1927, René
Crevel introduced him to André Breton, leader of the
Surrealist movement, but Mayo had no interest in
participating in a collaborative movement. Two years
later in 1929, Mayo exhibited with Chirico at the
Galerie des Quatre Chemins. He participated in many
group shows and in 1930 rented his own studio. He
contributed to the magazine Le Grand Jeu. Like many of
the Surrealists the Popular Front and the terrible
Spanish Civil War inspired many of his compositions.
During this time he also experimented with printmaking
at S.W. Hayter’s Atelier 17 in Paris.
In 1944 his friend, writer Jacques Prévert, recommended
him as costume designer for the classical period piece
"Les Enfants du Paradis". The film was a hit and allowed
Mayo to lead a 20-year career in French cinema,
designing the costumes (and sometimes the scenery) of
several classics. In the meantime, he also worked as art
director on many commercials. With the early 60s, and
the coming of the "Nouvelle Vague", period pieces became
less frequent, and Mayo had less work offers. He
ultimately decided to leave movies to concentrate on his
paintings. Having moved to Rome, Italy, in the
mid-sixties, he finally managed to make a good living
with his paintings alone.
In 1966, Mayo moved his soon-to-be demolished Paris
studio to Rome at Via Magutta. Following this move, Mayo
began a new body of work. He painted historic ruins from
antiquity. This period of Mayo’s work is known as
“Période Romaine.” In 1983 the Centre Cultural Français
de Rome exhibited a retrospective of Mayo’s work,
including the recent images of historic ruins. In 1985
Mayo returned to France. He received the Grade de
Commandeur de L’Ordre des Arts et des Lettres.
Unfortunately, in the early eighties, Mayo gradually
lost his eyesight.
In 1984 he moved back to France and died in Seine-Port,
Seine-et-Marne, on October 1, 1990, aged 85.
Source:
The Annex Galleries |
| |
|
| |
|
|
|
